Op mijn school is het belangrijk dat we leren, samen met de docenten, maar ook met leerlingen en ouders. In die samenwerking kun je als docent/mentor en school de grootste sprongen maken in mijn ogen. Uiteraard is ‘samen leren’ makkelijker gezegd dan gedaan. Het betekent namelijk dat je als docent jezelf op (sommige) momenten kwetsbaar moet opstellen, omdat de dingen die jij doet niet door iedereen ‘goed’ gevonden worden. En wat is er nu vervelender ……….
Sinds vier weken zijn we weer begonnen met het ‘echte’ lesgeven. Begrijp me niet verkeerd: tijdens de lockdown heb ik ook gewoon geschiedenis gegeven via Teams. Maar tegen bolletjes met initialen of plaatjes van Pino aankijken, is heel wat anders dan leerlingen in levende lijve voor je hebben. Dat is namelijk veel leuker. ‘Het nieuwe normaal’…….ook op school hebben we er mee te maken. De leerlingen hoeven de anderhalve meter onderling niet aan te houden, ……….
Update 20 maart 2020:Helaas ging het onderstaande congres niet door i.v.m. het Corona-virus. Binnenkort ga ik met een aantal leerlingen naar een congres om collega’s uit den lande te laten zien hoe mijn leerlingen en ik met mijn het mooie vak geschiedenis bezig zijn. We gaan de Oude Grieken koppelen aan de identiteitsvorming van de leerlingen. Nu had ik er natuurlijk voor kunnen kiezen om zelf de workshop te gaan verzorgen, maar het leek me ……….
